اومدیم، تپیدیم، یه چیزهایی سرودیم، نشستیم، خوندیم… تو فقط شعرهامون رو شنیدی ابرام!… برای تو همه چیز سریع اتفاق افتاد، اما برای من به قدر پدر دراومدنی طول کشید. پدر دراومدن می‌دونی چیه ابرام؟! یعنی پدر از در دراومد، بی سر اومد. یعنی خلوص که با نون و پیاز سر سفره‌ی مادر اومد. یعنی آب که با املاحِ حسرت از چشم دراومد. اون‌قدر برات زود گذشت که نفهمیدی ما هم با سر اومدیم ابرام!

اومدن، موندن، همه چیز رو ریختن، پختن، خوردن… تو فقط بوی غذاشون رو شنیدی ابرام!… حکایت تو حکایت اون باباییه که رفت سئله طوطی بخره بتونه باهاش حرف بزنه، پرنده‌فروشه بهش یه جغد داد… بعد از یه مدت که از جلوی سئله رد می‌شد، سئله‌چی ازش پرسید “تونستی به حرف بیاری‌ش؟!” گفت نه، اما دمش گرم؛ وقتی گوش می‌ده با دقت گوش می‌ده… تو هم فقط بال و پر رو دیدی ابرام، طایفه نشناختی!

اومدیم، گفتیم، بدترش رو شنفتیم، جنگیدیم، رفتیم… تو فقط صدای پامون رو شنیدی ابرام!… تن‌تنن وطن خاموش شد، ستاره‌ها مردن. راه تاریک شد، امیدمون ته کشید… اما شروع کردیم به پر شدن از خورشید. از خودمون نشون گذاشتیم و اسم‌مون رو دادیم به بچه‌هایی که تازه به دنیا اومدن. ما مردن رو یاد دادیم، پیش از اون‌که راه رفتن رو. اما تو بودن‌مون رو ندیدی ابرام. اومدن و رفتن‌مون رو دیدی!

اومدن، گرفتن، بردن، زدن، کشتن… تو فقط خبر مردن‌مون رو شنیدی ابرام! به همین برکت…