شب بود و مهتاب بود. یه دیوونه توی کوچه جنی شده بود، سلسله‌ی اعصاب‌مون رو پاره می‌کرد. هندزفری رو کردم تو گوشم، غرق خیالات (ابرام بگو ما عزای اون‌هایی که مردن رو می‌گیریم، نه اون‌هایی که رفته‌ن!) غرق خیالات محال (روزی پنج شش ساعت می‌خوابم، یعنی قدر پنج شش ثانیه هم وقت نداری بیای تو خوابم؟!) غرق خیالات محال و شلوغ (هر وقت تصمیمی می‌گیرم به زندگی‌م نظم بدم، زندگی رو می‌ذارم کنار و می‌رینم به نظم ابرام!)

غرق خیالات محال و شلوغ و دیپلوپیای ذهنی بودم (وقتی مست و خرابم، با این‌که همه چیز دو تاست، تو رو یکی می‌بینم ابرام) که دیدم دیگه صدا نمیاد. اون صداهای جنی منی که زنجیر پاره می‌کرد. رفتم پای پنجره دیدم ابرام یه پتو کشیده روی دیوونه‌هه و بغلش کرده داره نوازشش می‌کنه. شب بود و مهتاب بود، که داشت می‌رفت پشت ابر…

گفتم چی‌کار کردی آروم شد ابرام؟ گفت هر چیزی حجاب می‌خواد. منتها باید بدونی حجاب چیه. گفتم چیه؟ گفت گفتنی نیست که، توی لغت‌نامه و حرف این و اون هم نگرد؛ خودت باید بفهمی. گفتم واسه این پتو بود؟ گفت ابر… گفتم‌ـ گفت ولش کن، چی‌کار داری با چی خوب شد؟! ببین با چی دیوونه شده!… باز سیگارش رو روشن کرد و گفت با اون‌هایی که بعدن دیوونه می‌شن بیش‌تر مهربون باش، اوقات صعب و روزهای سختی رو پشت سر گذاشته‌ن تا از مرز جنون گذشته‌ن.

گفت آدم‌هایی که از اولش دیوونه‌ان رو کاری نداشته باش، اون‌ها اصلن نفهمیده‌ن حال خوب چیه، با یه پتو آروم می‌شن. گفت آروم می‌شن و رفت. هندزفری رو گذاشتم توی گوشم غرق خیالات (تو رو چی‌کار کنم که با هر روز مردن هم خوب نمی‌شی ابرام؟!… خوابی که تو چشم من نمی‌ره تو عشرت تو بره ابرام؛ که باعث همه‌ی بی‌خوابی‌هامی… واسه این‌که یه شب از دنیا فرار کنی نمی‌خوری ابرام، واسه شب‌هایی که از من فرار کرده‌ی می‌خوری… حجاب یعنی همین… به همین برکت.) حجاب یعنی همین… به همین برکت.