سوار تاکسی شده بودیم، سر موضوع مکرری راننده گفت “کار خودشونه”… من و ابرام خنده‌مون گرفت. گفتم ابرام چیه همه‌ش می‌گیم کار خودشونه‌ـ کار خودشونه؟! کی‌ان این‌ها، که همه می‌دونن کارشونه‌ها و کسی نمی‌شناسدشون؟ گفت اون رو ول کن؛ جدیدن دیده‌ی چهارشنبه‌ها صبح که از خواب پا می‌شیم همه چیز چه‌قدر سفیده؟ بعد، ظهر که می‌شه به طلایی می‌زنه، از عصر به بعد هم سیاهه؟ گفتم آره، آره‌‌ـ عصرهاش مثل باقی روزهای هفته‌ست که سیاهه. گفت آره، ولی چهارشنبه… قشنگه شده دیگه. شادمون می‌کنن با اخبارهای رنگی‌منگی‌شون! همه‌شون همه‌چیزشون رو انداخته‌ن چهارشنبه.

گفتم آره مثل ما که همه چیزمون رو انداخته‌یم بقیه‌ی روزهای هفته. حالا این چه ربطی به خودشون داره؟! گفت گفتم که اون رو ول کن! بگو اگه جای چهارشنبه‌ها جمعه بود چی می‌شد؟ فرقی می‌کرد؟ گفتم نه، تازه بیش‌تر هم حال می‌داد. تو می‌رفتی تئاتر، ما می‌رفتیم فرحزاد. گفت چه دخلی به این ماجراها داره؟ همین حالاش هم ما می‌ریم تئاتر، تو می‌ری فرحزاد! گفتم آخه الان سفید‌طلایی رو انداخته‌ن توی هفته، نمی‌تونیم مشارکت کنیم. صبح و ظهرش سر کاریم، شب و سیاهی‌ش باقی می‌مونه! فکر کنم میخ‌مون کرده‌ن ابرام!… گفت آدم‌ها همه‌شون میخن؛ اون‌هایی که کجن به کار نمیان، دوزار هم نمی‌ارزن، اما اون‌هایی که سالمن هی می‌زنن تو سرشون تا فرو برن.

منتها مشکل ما اینه که همه‌جا میخ رو می‌کوبن روی تخته، ما رو می‌کوبن روی سنگ… گفت کج هم باشیم، صاف هم باشیم کار کارِ خودمونه. کار خودمونه چون دوست داریم که میخ باشیم… به همین برکت.