“ابرام بگو…” عبارتی‌ست در خلال خودگویی‌های من و ابرام. درباره شخصیتی‌ست در من ـ‌به نام ابرام‌ـ که سعی کرده‌ام دغدغه‌های خود را در قالب دیالوگ‌هایی با او، و طرح مسائلی اجتماعی، سیاسی، فرهنگی… با مخاطبانم به اشتراک بگذارم. همواره سعی کرده‌ام در معاشرت و مکالمت با ابرام به نقد و تحلیل “دنیای خود” بپردازم، تا تلنگری به خود و او زده باشم. ایده ابرام در سال نود و سه شکل گرفته و در نوشته‌ها اجرا شد. و در ادامه نیز در فضای مجازی به اشتراک گذاشته شد. این شخصیت در مسیر شکل‌گیری رفته‌رفته به شخصیتی عصیان‌کار تبدیل شد.

پایبندی‌ام در نگارش، به حفظ و تقویت عناصر فرمال شخصیت، زبان، تعلیق و اسطوره، موجب پدید آمدن محتوایی شده است که مخاطب با شخصیتش هم‌ذات پنداری کرده و حرف خود را از زبان ابرام جستجو می‌کند. در خلق ابرام “دنیای نویسنده” و “شخصیت” نقش اساسی‌تری نسبت به سایر عناصر بر عهده دارند، چرا که با دست‌آویز قرار دادن ابرام که خویش خود است، با دریافت‌های بیرونی و آثار این دریافت‌ها در رفتار و افکار و قضاوت‌ها، به خودگویی پرداخته و سعی در تنبیه و اصلاح خود داشته‌ام. دو ویژگی مهم “ابرام بگو”ها یکی مینیمال بودن متون بوده و دیگری این‌که سعی کرده‌ام چیزی را به کسی توصیه نکنم.

خودگویی‌های مینیمال من و ابرام در صفحه‌ی اینستاگرام و توییتر، و قصه‌هایم با او به صورت فایل‌های صوتی (پادکست) در صفحه‌ی اصلی وب‌سایت، کانال تلگرام و اپلیکیشن‌های پادگیر در دسترس هستند.